მიყვარხარ...

მიყვარხარ...
მიყვარხარ უსაზღვროდ,უკიდეგანოდ,~
არ ვიცი როგორ ვთქვა გაგაგებინო...
არა და,თურმე ეს მაშინ ხდება 
როცა ამის დრო უკვე წასულა.
მხრებს იჩეჩავენ:
დღეს სად ნახულა ვის გაუგია,
რა დროს ტრფობა და სიყვარულია?!
გაოგნებულნი...
დამთხვეულია ეგ ოჯახქორი...
არა და თითქოს გულწრფელად უკვირთ,
მართლა არ სჯერათ..
და თუ სჯერათ თანაგრძნობას აშკარად ვხედავ...
ვერაფრით ვერ ამიხსნია... რატომ?
რატომაა უდროობა? რატომ ვარ შეურაცხადი?
როდის უნდა ვყოფილიყავით,
რომ სიყვარული შეგვძლებოდა?!
თუ ეს ასეა,მაშ რად არ ვიყავით?
ან მაშინ ვიყავით,როცა ამის დრო იყო?
თუ მაშინ ვიყავით ახლა რატომ ვართ?!
არაფერი მესმის...ვერაფერი გამიგია..
რა სიყვარული რის სიყვარული
გასულელდაო ეგ ოჯახქორი,
სად ნახულა ვის გაუგია 
დღეს ხელად რებდეს მიჯნური კაცი,
აღარც კი გვახსოვს თუ ოდესმე გაგვიგონია,
ალბათ ასეა...თანადგომის,მე მათი მჯერა...
კი, მაგრამ მაშინ რად მიყვარხარ
თუ ამის დრო უკვე წასულა?!
ვერ გავიგე ამის დროა თუ უდროობა,
და თუ სიმართლე გინდა გაიგო
რა თავში ვიხლი ამნაირ ყოფას,
უგულოს და უსიყვარულოს,
რამდენიც უნდა გაიოცონ,
მხრები თუ უნდა ყურებამდე აიტანონ
ჩურჩულით გეტყვი
მე შენ მი–ყვარ–ხარ ...