დროს ტკივილები მტვრით და ქარით მიაქვს...სურვილი სისხლძარღვებს მოედო,ჰგავხარ არითმიას:ასე აცა-ბაცა მიმღვრევ დროებს,უშენო გულის სისხლი ტკივილს ასაზრდოებს.მოდიხარ ქარდაქარ,თანდათან...ხანდახან...კარდაკარ ვეძებ მზის შუქს - მცივა უშენობა...დავლიე სისხლი მე,მე წყალი დავლიედა ვლიე სიცივე...დამეპნა ხურდები,დავლიე შხამი და შენ მაინც მწყურდები.დიდხანს გსვი თუნგიდან,შენ თუ არ გწყურიხარ,ნუ მოხვალ, თუ გინდა!მე სიზიფე ვარ, შენ კი - ლოდი ხარ,და ასე,ქარდაქარ,თანდათან,ხანდახანმოდიხარ!

მაშინაც ასე წვიმდა,მედექი ასე, წინ დაჩუმად იღიმოდი. მაშინაც მასველებდა...იმ კოცნას გახსენებ დაჩუმად იღიმები. ცა... ცაზე გუაში...არაფერ შუაშივარო,- იღიმები... მაშინაც მელნისფერილექსი შეიფერე,ჩუმად იღიმოდი. მაშინაც ასე წვიმდამედექი ასე წინ დაჩუმად იღიმოდი.

ხანდახან ვფიქრობ, რომ ქარის წისქვილებს ვებრძვი...
პეპლებს დავდევ ცელით.
ქარი ამოვარდა!
ქარს როგორ გააჩერებ დედაზრდილის ქსელით?!
რაღაცებს ვწერ, უფრო მეტს - ვერ ვწერ...
ცხოვრებას ფერწერ-
ულ ტილოს ვადარებ,
თან ისეთს - მე არ მაქვს გუაში,
არც აკვარელი,
საერთოდ არაფერ შუაში
არ ვარ, როგორც უცოლო კაცის ცოლის საყვარელი.
ასე, იხატება ტილო უშენოდ.
მე ვწერ, ან უფრო ვერ ვწერ:
მუზა დუმს, ნაციები.
მე კი - ვერაფერს ვერ ვცვლი
სიტყვებით, სიზმრებით, რითმებით და ალიტერაციებით.
რაციებით ვლაპარაკობთ სიზმარში,
შორიდან ისმის შენი ხმა და მეღვიძება.
ყინვამ დამიზრო რაც იები
მქონდა, ვერაფერს ვერ ვცვლი!
შენ რომ წერიხარ იმ ფურცელსაც ვერ ვხევ,
გვერხევა - ქარის წისქვილებს ვებრძვით პოეტები!

ბადე

"ყველა ადამიანი დაბადებით თავისუფალია..."
არ დაიჯერო,
ადამიანი და-ბადე-ბისთანავე ბადეში ექცევა,
მერე ცხოვრებაც ბადეს აქსოვს,
სიყალბის ბადეს,
ბადეს შურის, ოცნების და სიყვარულის...
და მონას ბადებს.
მოდი, ავაფხრიწოთ ციდან ცისკიდური,
შემოვიხიოთ ტანიდან ბადეები,
ფარდები,
ნიღბები,
გულისთქმები...
ჰაერი აღარ მყოფნის, მახრჩობს კულისები,
ავანსცენები,
მავანსცენები,
კუბიკებიანი ჰალსტუხები,
ჰალსტუხიანი კუბიკები, არაგულწრფელი პასუხები,
კაშნეწაჭერილი პოეტები,
ცალკე კაშნე რომ ახრჩობთ და
ცალკე ხახვნარევი ცრემლები.
მოდი, ღრუბლის ფთილას გადაები,
მოდი, ავიგლიჯოთ ბადეები,
სისხლი გავიწმინდოთ, მოწამლული...
მოდი!

გეტყვი, მხიბლავს შენი ფოტონები,ვცდილობ დაგაბოლო (მონდომებით),შენი ტანიც, თითქოს, გრავიტირებს...სანამ ყველა შავ ხვრელს დავიტირებ,ლექსით მიგიმაგრებ, ვითომ შტატივია.ცხოვრება გაცილებით მარტივია,ვიდრე ატომი და პროტონები.შენი ტანი, თითქოს გრავიტირებს,მე კი - გეხუტები მონდომებით.

იანვრის ლექსი

სითბო, მონატრება, ჰაშიშიფილტვებმა სხეულში დაქარგაუშენო ჰაერი და შიში:დაგკარგავ... ნოტიო შეგრძნება, "მისოუსტ"გულით ნატარები სინათლე,სითბო, ჰაშიში და სისუსტე:გინატრე...

ბინდი დაილია ჰორიზონტს იქით
(ვისკის ჭიქით),
უშენო ჰორიზონტია, ახლა რომ მაწერინებს
(მაწევინებს).
გიყურებ ანჯამებიდან...
დაავადებასავით არის ეს მონატრება,
მე ქრონიკულში გადამივიდა.

ახლა ღამეა და ვუცქერ გალაკტიკას,ჩემი ფანჯრიდან და ფიქრებმორეული,ვფიქრობ სუსტი ვარ და ვეღარ გადავიტან,თუნდაც ზოდიაქოდ მერქვას მორიელი. უფრო ცივი არის ახლა გაზაფხული,და მეც ველოდები აპრილს მომიაროს,ხეზე ყველა კვირტი ფეხებგაჩაჩხული,თითქოს გაზაფხულის სითბოს მშობიარობს. ისევ სიცივე და ღამეც ჩაიცალა,თუმცა პლიუსებიც არსად არ მიდიან:ხეებს დააკვირდით როგორ ჩაიცვან დაქალებს დააკვირდით როგორ გაიხდიან..

‎+ მივალ სამყაროდან +

ბალახზე ვიწექით...

იმ წუთის ორსული-ღრუბლები კივილით ჰკარგავდნენ ამინდს და

შეგვრცხვა,რომ მზეებიც ხეებთან დავაბით,
რომ ასე ბითურად დავლაგდით-
იწვიმებს...

სხეულზე მოგხვიე-ფერმკრთალი ,,ზეგის დღე,,
ხვალიდან სიკვდილს რომ ვიწყებდი მახსოვს და
უფალო მე იმ დღით ვცოცხლობდი-შემინდე...
შემინდე!-ის დღეც რომ ამინდზე გათხოვდა.

და შევხვდით (იმ დღიდან 23 საათში)
ცა ღრუბლებს -ნაწვიმარს ჰკიდებდა სხვა ცაზე,
შევხვდით და მე მახსოვს თვალებით ვუთხარით-
რამდენიც ვიყავით ორივე ცალ-ცალკე...

ოცნებით ვხატავდი ოჯახს და ჩვენს შვილებს,
მითხარი!-ბოლომდე რამდენჯერ მეტკინოს?!
მიყვარხარ...
და თუნდაც არ მორჩეს ტკივილი
ის ღამეც ტუჩებზე სირცხვილად გეკიდოს-

თუგინდა სხალტაზე გამხადე საგები,
ის ჩემი ლექსებიც გადმოდე თაროდან
გადმომდე მაგ შენი სუნთქვიდან-ჰაერი
მტკივა /და მიყვარხარ/ - მივალ სამყაროდან..

მივუშვათ გრძნობები.

მივუშვათ გრძნობები.
ვაცადოთ თარეში
მინდა რომ სიგიჟემ აზრები არიოს,
გავცვალოთ თბილი მზე, გაყინულ მთვარეში
არ მივცეთ გულს ნება, გონება ჩარიოს.
მინდა სიყვარულმა აზრები არიოს,
თავიანთ ნებაზე მივუშვათ ფიქრები,
მინდა რომ ყველაფერს დაერქვას მე და შენ,
მე და შენ მთლიანი სამყარი ვიქნებით.
მივუშვათ გრძნობები თავიან ნებაზე,
სიგიჟით ჩვენც გიჟურ ცეცხლებად ავენთოთ,
მოდი ვისაუბროთ თვალების ენაზე,
შენს სულთან თამაშით მინდა რომ გავერთო.
მინდა რომ მე და შენ გავუსწროთ ერთად დროს,
მე, შენი სული მსურს, რომ გადავიბირო
მე შენში სიგიჟედ შემოვალ წამოდი
და თავსხმა წვიმაში ბავშვურად ვირბინოთ..
მივუშვათ გრძნობები თავიანთ ნებაზე..
უსიტყვოდ ვაჩუქოთ ერთმანეთს ფიქრები,
მინდა რომ ყველაფერს დაერქვას მე და შენ
და ასე მეც და შენც, ერთი მე ვიქნებით.
მივიშვათ გრძნობები თავიანთ ნებაზე,
აენთონ სიგიჟედ, დასახლდნენ თვალებში,
ამ ერთი სიგიჯისთვის დავთმობდი სიცოცლეს,
გავცვლიდი ცხოვრებას ამ უკვდავ წამებში

უშენთავისო ფიქრები

გაბუტულ ტუჩებში მინდა რომ გაკოცო,
მოგხვიო ალერსის ეს მწველი ხელები
მინდა რომ ეს სული მარტო შენ გაგანდო,

მოდი და დაიპყრე-დასისხლე ველები.

მოდი რომ თვალებში უზომოდ გიყურო,
მოდი რომ შეიგრძნო როგორ სცემს ეს გული
და გათენებამდე-დილამდე ვიცინოთ,
მოდი და შევურწყოთ ერთმანეთს სხეული...

მოდი და განთიადს პატაარა შევიგრძნოთ,
მუცელში მფეთქავი,მთრთოლვარე რხევებით
და ყოველ ღამე უხეში ხელებით,
მოდი და მოვფინოთ ცხოვრებას ფერები..

გაბუტულ ტუჩებში მინდა რომ გაკოცო,
რომ ჩემი ალერსის მოგხვიო ხელები,
მინდა რომ პირველად ეს სულ შენ გაგაანდო
მოდი და დაიპყრე-დასისხლე ველები!

* * *

ლამაზო ფეხები მიადგი ერთმანეთს
კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა,
გვირილა გაკოცებს,კანჭებზე ღმერთმანი
შეგრცხვება იცოდე და მე ვერ დაგიცავ
გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,
ვერ ხედავ მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერის?
მზე სხივებს წაგატანს თუ გაგეღიმება
და გვიან მიხვდები ძვირფასო რაც გელის.
თმას ასე თამამად ნურასდროს გაიშლი
ნიავი აგირევს, ფიქრს აგიცანცარებს,
რა ვნებიანია თან ქარი მაისში?!
არ იცი,მაგრამ მე ხომ ვიცი რაც არის.
ეგ ყელი მაღალი,როგორმე დაფარე
იწვიმებს იცოდე და მაინც მოგიწევს,
თუ არ დამიჯერებ,წვეთს შემოგაპარებს,
მუცლამდე ჩაგიღვრის და გვერდში მოგიწვენს.
ვერავინ დაიცავს შენს უმანკოებას,
ცოტა მოერიდე ხალხსა და სამყაროს,
თორემ ჭორაობა დაიწყეს რტოებმა
“რა უბიწოებით გარყვნილი რამ ხარო

გიორგი ზანგური

ტკბილი მოგონება გაქრა

ტკბილი მოგონება გაქრა
ცაზე ვარსკვლავები ჩაქრა
მინდა მოგეფერო .. სად ხარ??
ფიქრი უსაშველო გახდა..

უცებ ნაბიჯი ნელი,
ღამე ბილიკი ბნელი,
ეს სევდა გულის მღრღნელი
მოდი სადა ხარ გელი ..

გახსოვს? ფიქრები ჩრელი
და ერთად ყოფნა ჩვენი
მინდა დაბრუნდეს ის დრო
და ისევ იყო ჩემი ..

მე ეხლა იქ ვარ ხესთან
არ მინდა ვიყო კენტად,
დაგელოდები ჩემთან
წამო წავიდეთ ერთად ..

შენი სიყვარულის ჩემად საზღაური

ამიყოლიე ამიყოლეი ნაზ ბგერებთან გამიყოლიე
დამიხატე მშვიდი სამყარო ვნების გარეშე
და დაარქვი ამ სამყაროს ჩემი სახელი
მეფობა მისი ჩემად დადევი

თავისულფება მომეცი გააღე კარები
მიმღერე სიმღერები რითმის თანმდევი
გამიტაცე ოცნებებში მეცეკვე ტანგო
გადამაფარე ღამე საბანი შუბლზე მაკოცე

დილით გამიღიმე და ყოველი დღე ჩემთან ერთად იცინე
დამავიწყე ძველი დრო ძველი გრძნობები
მომაწოდე მომეცი ახალი ცნობები
მეთამაშე როგორც კატა თაგვს ისე მეთამაშე

გამახსენე რომ კაცი ვარ და არა მხოლოდ გიჟი პოეტი
ჩემთან ერთად იფრინე ოცნებებში
ხელს ნუ გამიშვებ თორე მიწას დავენარცხები
ჩემზე იფიქრე ერთი წამითაც არ დამივიწყო

ეს არის შენი სიყვარულის ჩემად საზღაური
და ეს კანონი მე ჩემ გულში დავაკანონე

ირაკლი რიჟამაძე

მიყვარხარ...

მიყვარხარ...
მიყვარხარ უსაზღვროდ,უკიდეგანოდ,~
არ ვიცი როგორ ვთქვა გაგაგებინო...
არა და,თურმე ეს მაშინ ხდება 
როცა ამის დრო უკვე წასულა.
მხრებს იჩეჩავენ:
დღეს სად ნახულა ვის გაუგია,
რა დროს ტრფობა და სიყვარულია?!
გაოგნებულნი...
დამთხვეულია ეგ ოჯახქორი...
არა და თითქოს გულწრფელად უკვირთ,
მართლა არ სჯერათ..
და თუ სჯერათ თანაგრძნობას აშკარად ვხედავ...
ვერაფრით ვერ ამიხსნია... რატომ?
რატომაა უდროობა? რატომ ვარ შეურაცხადი?
როდის უნდა ვყოფილიყავით,
რომ სიყვარული შეგვძლებოდა?!
თუ ეს ასეა,მაშ რად არ ვიყავით?
ან მაშინ ვიყავით,როცა ამის დრო იყო?
თუ მაშინ ვიყავით ახლა რატომ ვართ?!
არაფერი მესმის...ვერაფერი გამიგია..
რა სიყვარული რის სიყვარული
გასულელდაო ეგ ოჯახქორი,
სად ნახულა ვის გაუგია 
დღეს ხელად რებდეს მიჯნური კაცი,
აღარც კი გვახსოვს თუ ოდესმე გაგვიგონია,
ალბათ ასეა...თანადგომის,მე მათი მჯერა...
კი, მაგრამ მაშინ რად მიყვარხარ
თუ ამის დრო უკვე წასულა?!
ვერ გავიგე ამის დროა თუ უდროობა,
და თუ სიმართლე გინდა გაიგო
რა თავში ვიხლი ამნაირ ყოფას,
უგულოს და უსიყვარულოს,
რამდენიც უნდა გაიოცონ,
მხრები თუ უნდა ყურებამდე აიტანონ
ჩურჩულით გეტყვი
მე შენ მი–ყვარ–ხარ ...

სამყარო ისეთი ცარიელი იყო, რომ ფიქრებმა დასაჯდომი ადგილი იპოვეს

სამყარო ისეთი ცარიელი იყო, რომ 
ფიქრებმა დასაჯდომი ადგილი იპოვეს. 
ფიქრები ისეთი ცარიელი იყო, რომ 
აზრებმა გარემოს გამოცვლა ითხოვეს. 
გარეთ შემოდგომა ფოთლებს თავს ესხმოდა, 
შიგნით გაზაფხულის ნაკვალევს ვეკვროდი, 
ნაწვიმარ ფანტელებს მზე ცეცხლს უკიდებდა, 
მე წლების გროვებით შემკრთალი ვთბებოდი. 
სამყარო ისეთი ფერმკრკრთალი იყო, რომ 
ფერების საფლავებს ზეცაში მოვძებნი, 
იმდენ თვითმკვლელობას ვუცქირე ფოთლების 
აღარ მაკვირვებდა ხმა ქარის გოდების. 
ვშორდები, ვშორდები, შეგძნებებს ვშორდები 
დრო დროში იწვება დრო დროში მორგებით 
გარეთ შემოდგომა ფოთლებს თავს ესხმოდა. 
შიგნით გაზაფხულის ნაკვალევს ვეკვროდი

მიყვარხარო, მიყვარხარო სიგიჟემდე

მიყვარხარო, მიყვარხარო სიგიჟემდე!
ჩურჩულებენ სევდიანი სონეტები,
დაგეწევი შორს მიმავალ ბილიკებზე
და ვნებების მწველ ალმურად მოგედები!..

შენს ტუჩებზე ტკბილ შარბათად დავიღვრები,
კოცნებს შორის გადავითვლით წამს წამებზე,
ვითამაშებ შენი ყველა ახირებით,
სიყვარულად დაგეფრქვევი წამწამებზე.


არ გავუშვებ ტუჩებს, ჩემზე გაბუტულებს,
ვისაუბრებთ ვნებებზე თუ სიმშვიდეზე...
ყურთან ახლოს, ცხელი სუნთქვა ჩაგჩურჩულებს:
მიყვარხარო, მიყვარხარო სიგიჟემდე...

მოვალ! უძილობა უნდა ჩაგინესტო სულში

მოვალ!

უძილობა უნდა ჩაგინესტო

სულში და გითხრა, რომ ... მართლა მენატრები,

ვიცი გეძინება...როგორ გაგიმეტო

სველი სიჩუმისთვის... რაღაც მენანები.


მოვალ!

ის ტკივილი უნდა გაგინელო

გულს,რომ გიფატრავდა ბინძური ხელებით,

ღამე ნასიცხარი... კოცნით გაგითენო

სუნთქვა შეგიკრა და დაგახრჩო ფერებით.


არადა...

ოთახში მარტო ხარ მგონია,

ფანტავ რუხ ფოტოებს შენი წარსულიდან,

ვიცი ფიფქებივით დამათოვ ფორიაქს

მზეს რომ გამოსტაცე ცხელი სხეულიდან.


იქნებ ...

ბოლო კადრი ქარში გადაგირჩა

მინდა ჩემს თვალებში ჭინკები დათვალო

უნდა გაგაღვიძო! ძილი გადამიცდა

მინდა ფოტოებით თამაში გასწავლო.


მინდა...

ეგ დაჭრილი გული გაგიმთელო

სისხლად დაწრეტილი,ტკივილის ტარებით

შენი უცნაური მზერა დავიჩემო

სახლად გადავიქცე შენი წამწამების.


მოვალ!

ეს სიზმარი უნდა აგიცხადო

სცენას ჩამოვგლიჯო ხავერდის ფარდები,

მინდა დასასრული ერთად განვიცადოთ,

კადრად დამიწყე... და ფილმად დავმთავრდები

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ
დაშავდება განა რამე?
ჩვენც ჩავიცვათ ის პერანგი
რომ აცვიათ გიჟებს ღამე...

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ
სტიქიობა განვიცადოთ
ეგოს ცეცხლის გაღვივებას
არ ველოდოთ, არ ვუცადოთ.

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ
ყურს ნუ უგდებ ხალხის აზრებს
მე ასე მწამს, შენი რწმენა
უფრო მეტად გაზანზარებს.

გამომყევი, ჩვენც გავგიჯდეთ
გამოვისხათ წელზე ფრთები
მოვიაროთ დედამიწა
ქვევით ზღვა და ზევით მთები.

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ
და მთებს შორის ხიდი გავდგათ
ცის და მიწის გასაყარზე
კიბეები შემოვადგათ.

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ
დაშავდება განა რამე?
გავაღვიძოთ დედამიწა
გავამხნევოთ არემარე.

გამომყევი, ჩვენც გავგიჟდეთ
სანამ ნება მქუხედ სუფევს
ვინ რას გვეტყვის შეშლილებს
და გიჟებივით თავისუფლებს.


ბაჩო გრიგოლია

ნიღაბი

ვიცი, ვიცი ეს სიტყვები
ახლა ძლიერ გაგაოგნებს
ფიქრთა უდრეკ სამეფოში
შეგიპყრობს და დაგიმონებს.
მე კი ვიცი, რატომ დაჰქრის
ჩემში სევდა დარდი-მანდი
ცასთან ახლოს რატომ ვრბივარ
ფურცლად რადღა გადავარდი.
მომეც ნება რომ ხელთ გიპყრო
გთხოვო - მომხსენ ეს ნიღაბი
მინდა კარგად დავინახო
ფურცელს გარეთ ვინ ვიყავი.
გულის წყლულებს ნუ გგონია
სტვენა, ჯღაპნით დაიოკებ
მოწმედ თუგინდ გყავდეს ზევსი
წააწყდები ბნელ ხრიოკებს.
ვიცი, ვიცი ეს სიტყვები
ახლა ძლიერ გაგაოგნებს
გთხოვე - მომხსენ ეს ნიღაბი
მოჩვენებას რომ გაგონებს.
მარტოდმარტო ჰქრის ფერმკრთალი
ცივი, უხმო, კუბოს მსგავსი
მოდებია ირგვლივ ფიქრი
ვითა ჭაობს მყრალი ხავსი.
- ჩამომხსენი ეს ნიღაბი -
უკვე მერამდენედ გთხოვე
რასაც ნახავ ნიღაბს მიღმა
წარსულ ლანდებს გააყოლე.
მაგრამ მაინც გთხოვ განმშორდე
შემოუშვი სიმარტოვე
წადი, წადი არ მობრუნდე
ეგ ნიღაბიც დამიტოვე.

ბაჩო გრიგოლია

მე შეგეხები

ო, ეს ღიმილი გაშლას გავს ვარდის!
და ვიცი, შენთვის ჯერ მზეს არ უთქვამს,
რომ მაგ წამწამთა ტალღებში ჩადის
და დილით მოჰყავს შენს ამოსუნთქვას.
შენ ღმერთი გქვია, ხილული ღმერთი
და ყოველ ღამით იმ ზღვას ქმნი თითქოს,
რომელსაც ათას მდინარედ ვერთვი,
რომელშიც ფიქრი დახრჩობას ითხოვს.
და ვგრძნობ, რომ შენი ნამქერით, ფიფქით,
გადამაფითრებ, ვით თოვლი იას,
მე შეგეხები, შეხების იქით
და გაოგნების მოგიტან ნიავს.
შენს თბილ ხელისგულს მივაყრდნობ ნეკნებს
და ცრემლის ბილიკს მოვძებნი თვალზე,
მოვძებნი მკერდის გადაშლილ ზეგნებს,
რომ გავყვე განცდას, ვით ნადირს კვალზე,
რომ იქნებ ფეხი მომისხლტეს შენში
და ჩავიჩეხო მაგ თმებში ვნებად,
რომ თვლემა იგრძნო ამ სიშმაგეში
და გახელებით მოგვრილი შვება.
და შენს სხეულზე, ხალთა კუნძულებს
შევეხიზნები ფერებით, ნდომით,
შენს მზერას ბნედა მიაუძლურებს,
ვით მინდვრის ბალახს გათელვა ომით
და მერე, როცა ცისკარი მოვა
შენ გაისწორებ კაბის ნაკეცებს,
წახვალ... და დაღლილ ვნებათა გროვა
შემახებს მარტო ყოფნის საცეცებს.

მათე მარადელი

ამბობდნენ: "მოაქვს და მოაქვს..."

ღამეს ვესალმებოდით. თეთრ ღამეს. მერე ერთმანეთს ვესალმებოდით.
გვიანობამდე გვეღვიძა. დიდი სამზადისი გქონდა. მარტო ერთს ველოდით...
ფრენას, უფრო სწორად კი გაფრენას, ყველგან და ყველასთან.
გვეშინოდა მხოლოდ ერთის - უძრაობის!
ჭიქების ჭახუნით დავიწყეთ. მერე ვიმღერეთ, ვიცეკვეთ ბოლოს კი...
ერთმანეთს ვუყურებდით და უაზროდ ვიცინოდით. გვიხაროდა. ერთმანეთს დავცინოდით ხელიდან დავარდნილ ტელეფონზე, წაქცეულ ჭიქაზე, არყის საინზე დასხმაზე...
ღამე კი სულ უფრო და უფრო თეთრდებოდა. შავ ნაჭერზე გადასხმულ თეთრი საღებავივით ედებოდა გარემოს. ჩვენც ვთეთრდებოდით!
ბოლოს ყველას ეძინა.
კიბეზე ვიჯექი და კედლებს ვეჩხუბებოდი დაუკითხავად სმენისთვის... აღარც სიცილი იყო და აღარც ცეკვა.
- მიყვარხარ!
- მეც!
ქარი იყო, სიგარეტი და მე.
შავი დღე დამათენდა თავზე და გამოღვიძებულს ლანდად შემოპარული სიტყვების გაუჩერებელი ჟღერადობა ჩამესმოდა ისევ: მოაქვს და მოაქვს...

ბაჩო გრიგოლია

იისთვალა აისები

ვაჟას იასავით კრძალვით

იის სუნნელს მომაშურებ,

შემომხედავ დამორცხვებით

იის თვალებს მომაშუქებ.

მიღიმილებ,თითქო მაწვევ,

მოსაკრეფად გეშურები,

თმაში უნდა დაგიბნიო

ია––სულის სამოსელი...

მზისთვალება აისი ხარ,

გათენებას შენ გიმადლი,

შემომხედავ ისე კრძალვით,

მომაშუქებს იისთვალი.

იისფერში მექარგები,

იით სავსე იის მადლი,

მომაშურებ იის სუნნელს,

გულ–მკერდს იით ამივსებდი....

ვაჟას იასავით კრძალვით

იის თვალებს მომაშუქებ,

მიღიმილებ....გეშურები,

თითქო მოსაკრეფად მაწვევ...

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან,
გაკოცებ და ჩემსკენ ნაზად მიგიზიდავ,
არ იფიქრო, რომ სიშორით დრო გაჩერდა,
რომ ცხოვრების განთიადი მიიბინდა.
დამელოდე, მე უთუოდ დაგიძახებ,
რადგან მხოლოდ შენი ნატვრა მასულდგმულებს,
მთვარის შუქზე ჩამომადე თავი მხარზე
და "მიყვარხარ"_უსასრულოდ მაჩურჩულე.
დამელოდე, დრო ლოდინით თუ არ დაგღლის,
თუ ცოდვისთვის მიტევება შეგიძლია,
ყველა გრძნობას, ფიქრად ქცეულს,
შენ გაჩუქებ მხოლოდ,რასაც ჩემი ჰქვია.
და იმ ცაზე, საიდანაც თოვდა სევდა,
დაგანახებ ტრფობის ქარით დაშლილ ღრუბლებს...
დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან
და ოდესმე გულში მაგრად ჩაგიხუტებ

დავიღალე, მოდი ჩემთან უფალო.

http://www.youtube.com/watch?v=zbSFBy7-33s&feature=related                        

ვაჟა-ფშაველა: ჩემი ვედრება

http://www.youtube.com/watch?v=C1RGD5NtIyg&feature=related              

galaktioni , usiyvarulod ,

http://www.youtube.com/watch?v=yYF9w9tw3Sw&feature=related   

გალაკტიონი -- "მერი"

http://www.youtube.com/watch?v=-zg1pOLlyE4&feature=related         

Galaktioni me da game

http://www.youtube.com/watch?v=XkHGjFYOsak&feature=related         

გალაკტიონ ტაბიძე - მთაწმინდის მთვარე

http://www.youtube.com/watch?v=NtgEDE-hp0w                                   

თოვლი.... გალაქტიონი....

გალაქტიონი, საოცარია... გალაქტიონი გიჟია... გასაგიჟებლად საოცარი და რაღაც თბილი, შენი და მხოლოდ შენი



მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა:

მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.

ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!

ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ

უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.


ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,

მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.

ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,
უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.

იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში...

ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,

მწუხარე გრძნობა ქროლვის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.

თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!

არის გზა, არის ნელი თამაში...
და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!

მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში
ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!

მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ
მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,

მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება.

მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,
ვით უბინაოს - ყოფნა ბინაში...

თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი
და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.

თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული ფიფქით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!

..................

შენგან ბავშვი მინდა მყავდეს
ბავშვი სათნო გრძნობებს ბადებს
ბიჭი მინდა დედას გავდეს
მამის თვალი ქონდეს მწვანე.
მინდა დილით, უთენია
შუაში ჩახტეს: "მამა ადე"
ჩემთან ერთად იმეოროს
სკილისთვის რაც მოამზადეთ.
ოთახებში სულ მიმოყრილს
სათამაშოს ფეხს ვადგამდე
მინდა დედას ყურში უთხრას
დე მიყვარხარ - რომ გავბრაზდე...
მინდა სახლში გვიან მოსულს
ჩემს ლოდინში ჩაგეძინოთ
ლოგინს მივწვე თქვენს გვერდით და
მომატყუოთ... არ გეძინოთ.
მის ნახატებს, მის შედევრებს
მიჩვენებდეს და ხარობდეს
და ერთ ნახატს მინაწერი:
"ჩემი სახლი" რომ ამკობდეს.
მინდა კარებს აღებდეს და
ჩვენთვის ჩაი შემოჰქონდეს
"მე დაგტოვებთ და იცოდეთ
მე მიყვარხართ" - რომ ამბობდეს.
ბავშვი სათნო გრძნობებს ბადებს
ღმერთი მომცემს, რასაც მარგებს
მინდა დედას უმეოროს
თვალი რომ აქვს მამის მწვანე

გავიქცეთ...

გავიქცეთ... წამო... მომეცი ხელი,
აპრილს ჩავუსახლდეთ გულში,
ჩვენი სიყვარულის შემხვედვარე,
ჩუმად გაკვირდება ნუშიც.

ხელი არ გამიშვა , შემისისხლხორცე და
ერთად გავუმკლავდეთ ტკივილს,
სანამ ერთმანეთი ასე გვიხარია,
მხრებში გამართული ვივლი.

გვირილების ველზე წვიმად მოვვარდები,
რომ შენ გამელუმპო თქეშით,
მერე ჩაგიხუტებ, თმაში გაგებნევი,
ჩიტივით შეგიფარებ მხრებში.

სანამ ერთმანეთით დილა გვიხარია,
მაგრად მომიჭირე ხელი,
ვაითუ გამეშვა და ვაითუ დამეკარგო...
ალბათ უშენობა შემშლის..

მე და შენ

ამ შეშლილ სამყაროს შევეშვათ
მე და შენ
წავიდეთ ტბის პირას ქოხი მაქვს
დაწნული,
ბარათით ვაუწყოთ გაპარვა
დედაშენს :
,,ტყის პრინცზე გათხოვდა დე
შენი ქალწული“.
დღეები გავლიოთ კოცნით და
ალერსით
ჩემს სხეულს ჩაგაცმევ, სიო ჰქრის
მაისის,
შენს გულის სიღრმეში შემოვალ
ამ ლექსით
დრო არის ვარსკვლავთა ცქერის
და ჩაის სმის.
მზეს აღარ დაასწრო ყოველდღე
ადგომა
ნუ ჩრდილავ, ხანდახან აცადე
ანათოს
ბუნება ყოველდღე ზეიმობს
აღდგომას
სადაც შენ ფეხს ადგამ იმ ადგილს
არ ათოვს.
საწოლის მაგივრად ღრუბლებზე
ვიძინოთ
ჩვენ ორნი ვიქნებით ჯადოსნურ
ღამეში
და პირველ კოცნაზე დილამდე
ვიცინოთ
ჰო შევცდი იმ ღამეს არ უნდა
გამეშვი…
ამ შეშლილ სამყაროს შევეშვათ
მე და შენ
საკმაოდ ვიცხოვრეთ ამ ხალხში
გვეყო რა!
ბარათით ვაუწყოთ სიახლე
დედაშენს :
,,დე მალე ჩამოდი ტყუპები
მეყოლა“.

გწამდეს!

გავხდი შენი გრძნობის ემიგრანტი
სისხლი ადუღდა და შეფერადდა
რადგან იმნაირად შემიყვარდი
როგორც კვაზიმოდოს ესმერალდა

მკრთალი ოცნებები შეიფარე
დედის საოცარი სახელი გაქვს
რადგან იმნაირად შემიყვარდი
როგორც ყრმა ჟოფრეის ანჟელიკა

სრულად ამ ბოლო დროს ჩემი ხარ და
გულზე იმედები მომეფინა
რადგან იმნაირად შემიყვარდი
როგორც ნაპოლეონს ჟოზეფინა

სულში დამწყვდეული ნეტარგია
დროის სტრიქონებით ვურია და
ვინც რა ისეთივე სიყვარული
როგორც რომეომ და ჯულიეტამ

ტანმა ჟრუანტელი შეიფარდა
ვნებაც სისხლძარღვებში შეაბიჯებს
რადგან იმნაირად შემიყვარდი
როგორც ყმაწვილ დანტეს ბეატრიჩე

გწერ და ვფიქრობ ზემოთ ჩამოთვლილებს
სჩირდათ შეგრძნეათა ანემია
მაგრამ როგორც მე შენ შემიყვარდი
ისე არცერთ მადგანს ჰყვარებია...

ერთხელ მინდა

ერთხელ მინდა გავიღვიძო
შენს მკლავებთან..
ერთხელ მინდა გავახილო
თვალები და...
გითხრა, როგორ ჩამეძინა
ვარსკვლავებთან,
კოცნა როგორ აგიკრიფე
ხალებიდან...
მინდა ერთხელ, თუნდაც ერთხელ
ძილში შემკრთალს,
შენმა ტუჩმა დააფინოს
კოცნა ბაგეს..
ერთხელ მინდა დავიძინო
მხოლოდ შენთან,
გავეჯიბრო შენს სიზმარს და
შენს წილ ღამეს.
გული მერე სიყვარულმა
გამიგიჟოს,
სულმა ვეღარ დაიტიოს მონატრება,
მითხრა ჩუმად... მხოლოდ ერთხელ
დამიფიცო
"შენ თუ წახვალ, ბევრი რამე მომაკლდება"
ერთხელ მინდა გავიღვიძო
შენს მკლავებთან,
ერთხელ მინდა გავახილო
თვალები და...
გითხრა, როგორ ჩამეძინა
ვარსკვლავებთან
კოცნა როგორ აგიკრიფე
ხალებიდან!!

პირველი ღამე

ცისფერ სარეცლზე

გაძნელდა ლოდინი,

აღარ შემოვაო

იფიქრა გონებამ,

მაგრამ ამჯობინა

შიშს მაინც ლოგინი

შეიპყრო ქალწული

ვნებათა მონებამ...



სირცხვილი იხრჩობოდა

გრძნობათა გუბეში,

ბაგეებს აგარ სურთ

სიტყვების შერჩვა,

წელზე მიცოცავენ

თითები უხეში,

შიშველი გოგოს მკერდი

გარემოს ეჩვევა...



ტუჩებმა იპოვეს

საერთო წერტილი,

გრძნობათა მორევში

ათრთოლდა ვნებები,

გოგო დაიბნიდა

ბიჭთან დაწრეტილი,

სიყვარულს გოგოსავით

ნურასდროს დანებდები...



ფეხებთან დაეცემა

ქალწულის მანდილი,

როს ვნებათაგან გონი აერევა,

მტკივნეულიაო

პირველად განცდილი,

თუმც გარყვნილ

ფიქრში მაინც გაერევა...



პირველად უარყოფილს

თავად დახარბდება,

როცა აღგზნებული

მიაღწევს საწადელს,

შიშნარევი გრძნობა

გულისკენ გაქანდება,

ნამუსის გადმონაშთებს

ვნებებში აწამებს...



მდუღარე ემოცია

თანდათან განელდება,

მოაშთო ინტერესმა

პანიკის მცდელობა,

მაცდური რხევებით

გონება დაბნელდება,

ქილერმა აგასრულა

სასისხლო მკვლელობა!!!        

ძალიან კარგი ლექსია ეს ბიჭი კარგად წერს. თემურ შენგელია

..........................

მსურდა იანვარი მარტოს გამეცვითა,

თოვლი სიჯიუტეს თავსაც არ ანებებს,

მერე თებერვალში გული გავეცი და

ეხლა ერთად ვამჩნევთ თოვლში ნაკვალევებს...



მძევლად გაზაფხულზე მოგგვრი მონა მარტებს

მსურდა აპრილი შენს ფეხქვეშ მომეფინა,

მინდა გავუტოლდე მიჯნურ ბონაპარტეს,

უფრო შეგიყვარო ვიდრე ჟოზეფინა...



მაისს ველოდები რაღაც გახელებით,

ისე მეგრილები როგორც ივნისია,

მერე შეგეხები ოდნავ და ხელებით,

ჩუმად გაგრძნობინებ ჩვენში ვინ ვისია ;)



ივლისს ჩავაგორებ შენი მოფერებით,

დედა ღვთისმშობელს ვთხოვ რიდით ჩვენზე ლოცვას,

მერე აგვისტოში ვნების მომეტებით,

ღამე სანთლის შუქზე გკადრებ პირველ კოცნას..



წყლიან სექტემბერში მკლავქვეშ შეგაფარებ,

უფრო მეყვარები ვიდრე ყველა მოყვასს,

მერე ოქტომბერში ჩუმად შეგაპარებ,

ყველა ბავშვი მართლა წეროს რომ არ მოყავს :D



გაზრდის ნოემბერი ღამეს მოცულობით,

მათბობ დეკემბერში, როგორც მლოცველს ჯვარი,

ისე დამტკბარი ხარ ქალავ ორსულობით,

როგორც ალუჩის ხე ტყემალს შენაჯვარი...       თ.შ.

შეშლილი მარშალი

მიუშვით ვნებები თავიანთ ნებაზე,
ჩაიცვან ალერსის გარყვნილი ჯავშანი
და მკერდზე ამბორის ცხელ მიკარებაზე
სირცხვილით დაეწვათ გოგოებს თავშალი.

მიეცით სიყვარულს სიგიჟის უფლება,
პერანგის მკლავები დაგრძელდეს ფერებით,
დაუწყეთ კეფასთან სულს გასაუბრება,
ჩურჩულზე დაბალი, მთრთოლვარე ბგერებით.

დაბანეთ ერთმანეთს წყვილებმა ტანები
ჟინმოწყურებული ამბორის ამალით,
აავსეთ ფრაზები სულ გამოცანებით,
უაზრო თემებით, აღგზნების დამალვით.

დაწექით იმდენად პატარა ლოგინზე,
გინდა თუ არ გინდა, სატრფოზე გეძინოს,
საყვარელს უთხარით: `მე ახლა რომ გიმზერ,
რატომღაც მინდა, რომ მეჩხუბო, მეწყინოს~.

იმდენად თამამად შეეხეთ ქალის მკერდს,
შენკრთეს და მოუნდე, დააწყდეს ნერვები,
ხალხმრავალ ადგილას ალერსი გარისკეთ,
რომ ვნებას არასდროს დაუცხროთ ღელვები.

იფიქრეთ, ცოტაა სადი და ბოკაჩოიმ ვნების კოცონთან, რომელსაც თქვენ აჩენთ,
შერწყმას თუ მოგინდა ალერსი მოქაჩო,
ხუმრობით, ბავშვურად, ნაწნავი მოქაჩე.

შეხსენით გოგოებს სირცხვილის თავშალი,
მიუშვით ვნებები თავიანთ ნებაზე,
გახდით სიყვარულის შეშლილი მარშალი,
საყვარელს ჩურჩული აკოცეთ კეფაზე!

ხელის გულზე დაგიყრი ღიმილებს...

ხელის გულზე დაგიყრი ღიმილებს...

ტუჩის კუთხეში დაგიტოვებ კოცნებს....

შევაჩერებ დროს....რათა უკვდავყო შენი სახება....

წავშლი ზღვარს რეალობასა და უტოპიას შორის...

თავს დაგადებ გულზე და ფიქრის ძაფს გავწყვეტ...

შენს გულისცემას ჩემად გავითავისებ....

ჩემი დუმილი, ყველა სიტყვაზე უფრო თბილი....ჩურჩულად

დაიღვრება....

გაწითლებული მთვარე სადღაც მიიმალება.....

რა საჭიროა მთვარის შუქი, როდესაც შენი მზერა სულში მწვდება

და ყოველგვარ წყვდიადს ანათებს.....

სადღაც კუთხეში, ჩვენს მიღმა...სამყარო დარჩება...

ჩემი სამყარო კი შენს თვალებში იფეთქებს ......

ისევ მოსწყდება ბაგეებს ღიმილი....

ჩემში სითბოდ ჩაიღვრები...ჩემში იმედი იქნები....

ჩემში მე იქნები! !

მიყვარხარ

ჩაგეხუტები და ისევ ისე მეყვარები,როგორც
წასვლამდე...
იცი რა?!...არ იფიქრო,რომ სენტიმენტალისტი გავხდი შენი სიყვარულისგან და მონატრებისგან... უბრალოდ...მომენატრე...
მე შენ მჭირდები.... ერთადერთი რაც შემიძლია გითხრა... მჭირდები იმისთვიის
რომ ვიცხოვრო, ვიარსებო... მჭირდები რათა ყოველი დღე შენზე ფიქრით დაიწყოს
და დამთავრდეს.... დღე ცხადში გნახო, ღამით სიზმრად.... მაშინ როდესაც
აღარაფერს ექნება მნიშვნელობა შენ დამჭირდები... დამჭირდები რომ მომცე
ძალა ბრძოლისთვის, არ დავნებდე რათა კვლავ და კვლავ ვიხილო შენი თვალები,
მზერა..... გავიგონო შენი ხმა, რომელიც ასე ძვირფასია ჩემთვის.... როცა
გისმენ ასე მგონია არ მოიძებნება ქვეყნად ჩემზე ბედნიერი ადამიანი..... მე
არასდროს ვრჩები მარტო, შენზე ფიქრები მუდამ ჩემთან არიან... და ეს
სიტყვები.... სიტყვები რომლებსაც ვწერ მხოლოდ ზღვაში წვეთია იმასთან
შედარებით რაც მინდა გითხრა..... და რასაც ოდესმე აუცილებლად გეტყვი....
მჭირდები ჩემო სიყვარულო.......!

მოდი

მოდი უნდა დაგხატო ჩემში
შენი სული და გული უნდა გადავხატო
ჩემს სულზე და გულზე....
მე გავივსები და მექნება ორი მხარე
შენი და ჩემი...
შენ კი ,რომელი მხრიდანაც გინდა იქიდან შემომხედავ და გამათბობ....
შენ ხელის გულს ჩემს ხელის გულს შეახებ და ერთად შევქმნით ჩვენ სამყაროს... შენი ხელის გულიან ჩემ ხელის გულამდე............

ცა

ცა, ისევ ისეთი-ლურჯი და ცისფერია,
მზეც, ისევ ისეთი-ცხელი და მწველია,
წვიმაც, ისევე-ცივი და სველია,
ქარი, ჩემსავით გიჟი და სულელია.
მაგრამ ყოველივე, რაღაც უფერული,
გახუნებული და თანაც უგძნობია.
ეს ყოველივე თითქოს ნახატია,
და ამ ნახატებში ჰაერი არ ხატა...
უშენოდ ცხოვრება არც ისე ადვილია,
ჩემს ღიმილში ხომ სევდა ურევია,
ფიქრები ჩემი შენით დაღლილია,
ამ სიყვარულში ხომ ტკივილიც ულევია
ცაც ცისფერია წვიმაც სველია,
მზეც კვლავ მწველი და ქარიც სულელია
თუმცა ამ პეიზაჟს მთავარი ნაკლი აქვს:
შენი სუნთქვა და ჰაერი აკლია.
დიახ ძვირფასო ეს სტრიქონები
ერთი ამოსუნთქვით შენთვის მიწერია,
ვინ იცის შენი ნახვა ეგებ არც მიწერია.
სული შემიგუბდა,რითმები ამერია
უშენოდ სიცოცხლე და სუნთქვაც ამერია,
ცოტა ჰაერი მიბოძე, ცა ხომ კვლავ ცისფერია
ალბათ ჩავისუნთქავ,ოდესმე,იმედია?!

იცი?..

იცი?..შენთან იოლია სუნთქვა...
და იცი?..შენთან იოლია ყოფნა..
ალალია შენთვის ჩუმად ნათქვამი
"მომენატრე,ნეტავ როდის მოხვალ?"
იცი?..თითქოს დღეს სხვაგვარად დაღამდა
და სხვაგვარად მომეპარა ღამე,
და სანამ ძილს უმკლავდება თვალები
დაგიწერო ჩემო მინდა რამე...
და სიზმარში მოგეპარო მალულად
არ მელი და არ მიცქერი როცა,
დავიხარო ფრთხილად ღამემოსხმულმა
ტუჩის ბოლოს დაგიტოვო კოცნა...
იცი?...შენთან გასაოცრად ვიღიმი...
მენატრები,გეძახი და გიცდი..
მინდა ერთხელ ჩაგეხუტო ისევ და..
ყურთან გითხრა გიჩურჩულო ...იცი?...

გაყინულ, ხელებს გაგითბობ

გაყინულ, ხელებს გაგითბობ,
ნაწვიმარ თვალებს სიგიჟით
იმდენს ვაკოცებ დავთვრები
და მერე ვივლი გიჟივით.
საღამოს მთვარეს გაჩუქებ,
ლექსს წაგიკითხავ წამში და
მერე ვხვდები რომ უშენოდ
ციცქნა საშლელიც წამშლიდა.
გულში ჩაგიკრავ, სევდიან
ქუჩებს გავატანთ ნაბიჯებს,
ნუთუ ვერ ხვდები რომ რომიც,
გალებმა შენთვის დაგლიჯეს.
მერე...
მერე გავყვებით საათებს,
წუთებს წამებად დავითვლი,
თუ გამაბრაზებ გზადაგზა,
ბავშვურ ხუმრობად ჩაგითვლი.
გაყინულ, ხელებს გაგითბობ,
ნაწვიმარ თვალებს სიგიჟით
იმდენს ვაკოცებ დავთვრები
და მერე ვივლი გიჟივით.

ისევ მონატრება მომერია

ისევ მონატრება მომერია,
იცი როგორ მინდა მოგეხვიო?!
შენი ტანი იყოს როიალი
ჩემი თითები რომ მოგერიოს...
ისევ მომელანდე დაისას,
ტილო საღებავით კვლავ დავსვარე,
დღე უკუნეთით გაიცრიცა,
მთვარე ყრუ ღრუბლებში დასრიალებს...
ლექსად აგიხსენი სიყვარული,
-მიყვარხარ-
ისევ ფურცელს ჩავჩურჩულე,
და მაინც არ ვიცი სინანული,
ჩვენზე ხომ ჩიტებიც ჩურჩულებენ...

ველური ქარი

ვხედავ როგორ გიშლის ნაწნავს ეს ველური ქარი,
ვხედავ როგორ გეფერება წვიმის წვეთი ვნებით
ვხედავ როგორ ჩაგაპარა მკერდში მთვარემ თვალი
და ვეღარც მე დავიკვეხნი დიდი მოთმინებით...
ვხედავ მზემაც ლოყაზე რომ სხივი გტყორცნა,
ვერადავერ მოგაწვდინე ჩემი კოცნა...
ვხედავ როგორ გეფერება წელზე ჭრელი ცისარტყელა,
ვხედავ შენი სიყვარულით ქარიშხლად რომ იქცა სიო,
შენ კი უარით გაისტუმრე მოარშიყე მამრი ყველა,
მე კი ვზივარ ცივ ტილოსთან უჩუმრად, უფანტაზიოდ...
და მაინც...
ვხედავ ფუნჯის მოძრაობას ჩემი ხელით
როგორ უცებ გავაჩინე შენი ყელი...
ვხედავ ვნებით ცეცხლმოდებულ ტილოს
სადაცაა დავიპყრობ მის ყველა სანაპიროს...
ვხედავ შენი სახის ნაკვთებს როგორ აჩენს ფუნჯი,
სანთლის შუქიც დაეძებს ჯერ დაუხატავ თვალებს,
ფუნჯი ტუჩთან რომ მიაღწევს ხდება უნჯი
და დასათრობად დაეძებს ქუჩის მთვრალებს...
მერე ნაზად ჩაუყვება გრძელ ხერხემალს,
ხორცს შეასხამს ალაგ-ალაგ ჩონჩხის შტრიხებს,
ასეთი რამ შეშურდება სულ ყველა ქალს,
ვნება იპყრობს ფუნჯს და უკან აღარ იხევს...
ვნება იპყრობს ფუნჯს და დაჟინებით ავლებს შტრიხებს
ვნება იპყრობს ფუნჯს და ულამაზეს სხეულს ქარგავს,
ვნება იპყრობს ფუნჯს და უკან აღარ იხევს,
ძუძუს თავებს ვით თავთავებს ისე ხატავს...
გამჭვირვალე კაბაც ისე მორცხვად ლანდავს,
რომ ლამის დამიბრმავოს ურცხვად გაყინული ორი თვალი,
თუმცა რასაც ვხედავ ყველა გრძნობას ფანტავს
ნახეთ როგორ ურცხვად მოჩანს თავთავებთან შავი ხალი...
ამ დროს ჩემს საღებავით დაბერილ ფილტვებს,
ავიწყდებათ სუნთქვა ისე მძაფრად იძვრის,
მე კი ამ დროს ვეწევი და შენზე ვფიქრობ,
ჰადესსაც გავახსენდი და უკანასკნელ წამებს მითვლის...
და მაინც...
ვხედავ როგორ გიშლის ნაწნავს ეს ველური ქარი,
ვხედავ როგორ გეფერება წვიმის წვეთი ვნებით
ვხედავ როგორ ჩაგაპარა მკერდში მთვარემ თვალი
და ვეღარც მე დავიკვეხნი დიდი მოთმინებით...

13 სიცოცხლე მოვუგე სატანას

სამი კამათელით ეშმაკს გავეჯიბრე,
სამი ექვსიანი(6 6 6) ისევ მე დამიჯდა,
13 სიცოცხლე მოვუგე სატანას
და ყუმარბაზობა წამს სისხლში გამიჟდა...
ეჭვებს შევედავე, ნუთუ მართლა არის
სამყაროს მბრძანებელი ის დიდი-ერთი,
ერთი გასროლით დავას დავასწარი
და ვაღიარე- აქ მე ვარ ღმერთი...
ვიცი გაგიკვირდა, შენ ღმერთის რა იცი-
ღმერთმა შეგინდოსო და ხელებს იბანავებ,
საკუთარ თავს უშველე, პირჯვარი გადაიცვი,
თორემ დრო მოვა და ისევ მე გინანავებ...
სამი კამათელით ეშმაკს გავეჯიბრე,
სამი ექვსიანი(6 6 6) ისევ მე დამიჯდა,
13 სიცოცხლე მოვუგე სატანას,
მიხვდნენ ღმერთი ვიყავ და ყველა გაგიჟდა...

ძალიან მაგარი სიმღერაა........

აბა მოგწონთ ეს სიმღერა?

გაიღიმე ... თუ, წვიმა ფანჯარასთან არ მთავრდება ... გაიღიმე... თუ, რაღაც არ გამოდის... გაიღიმე... თუ, ბედნიერება ღრუბლებში მიიმალა... გაიღიმე... თუ, სული სევდამ დაღალა... გაიღიმე... და დაინახავ... რომ ყველაფერი შეიცვალა... გაიღიმე...

             ოდითგანვე სჯეროდათ,რომ რიცხვებს ადამიანის ცხოვრებაზე გარკვეული გავლენის მოხდენა შეეძლო.ასე შეიქმნა წარმოდგენა კეთილ და კვიმატ რიცხვებზე.13–ის მიმართ ყველა ეპოქაში უარყოფითი დამოკიდებულება ჰქონდათ.ზოგი 13–ში ახალ საქმეს არ იწყებს ჰგონიათ,რომ წარმატებას ვერ მიაღწევენ.არიან ისეტებიც მე–13 სკამს,რომ ერიდებიან,არ ყიდულობენ ბინას მე–13 სართულზე. 13–ის შიში ზოგიერთ სახელგანთქმულ ადამიანსაც ჰქონდა. იტალიელ მომღერალ კარუზოს ცხოვრებიდან ასეთი ისტორიაა ცნობილი.იგი 13–ის გასაბათილებლად თილისმას ატარებდა.ერთხელ ოპერაში გამოსვლა 13 რიცხვში მოუწია.ის–ის იყო სცენაზე უნდა გასულიყო,რომ აღმოაჩინა თილისმა სახლში დარჩენოდა.ისე შეეშინდა ხმა წაერთვა და ვერ იმღერა.სახლში დათრგუნული დაბრუნდა და თილისმის ძებნა დაიწყო.როგორც კი იპოვა ხმა დაუბრუნდა.

ამ რიცხვის კვიმატი თვისებების ინგლისში სჯერათ.ლონდონში არ არსებობს მე–13 სახლი, ბინა,სკამი,რიგი და ა.შ.

 ინდიფერენტული
. indifferens (indifferentis)
რაიმესადმი გულგრილი, უინტერესო, განურჩეველი. მაგ., ინდიფერენტული ადამიანი. ინდიფერენტული დამოკიდებულება.

ხარ შენ ინდიფერენტული?